Herfst en winter in de Chartreuse: Chamechaude

Habert de Chamechaude - top van de Chamechaude - Habert de Chamechaude - Les Grandes Crêtes - Fort de Saint Eynard

18km 850 m+ 1225 m-

Behalve wat diergeluiden (everzwijnen buiten en één of ander knaagdier wellicht binnen) was de nacht op de slaapzolder van de Habert (Herdershuis) heel rustig.

De Habert ligt aan de voet van de Chamechaude, de hoogste berg van de Chartreuse. Aan die kant is het een langerekte verticale rotswand. Door de bossen onder de wand loopt een pad naar de andere zijde, die is veel minder steil. De meeste mensen vertrekken aan de voet van die andere kant, op de parking van de Col de Porte. Ik probeerde nog een andere variant namelijk een afkorting via het klauterpad langs l'Arche (de rotsboog). Ik was er niet op mijn gemak : technisch was het lastig en als je dan wil forceren kan het fout aflopen. Dus toch maar weer naar het gewone pad, samen met de honderden anderen die elk om hun reden (trainen, herfstfoto's maken, de laatste echte bergwandeling voor de winter,...) naar de top willen.

Ook op deze normaalroute moet er op het einde heel even geklauterd worden. Gelukkig had iemand van de gemeente de grepen en treetjes weer opgeruwd. Hier geen spekglad gepolijste toestand als op de Dent de Crolles.

Op de top was het uitzicht opnieuw onvoorstelbaar helder. De plekken waar ik de voorbije 5 dagen was ; de Vercors, de Belledonne en ver weg de Auvergne van wandelweken nog niet zo lang geleden ; de Taillefer en de Aravis waar ik nog naar toe kan op een volgende wandelweek, in de verte de Ecrins - volgens mij het mooiste stuk van de Alpen.

Terug bij de Habert installeer ik me voor de picknick. Ik heb (weeral) teveel eten mee. De choucas weten dat precies : ze zijn hier met een stuk of honderd. Zoveel heb er nog nergens samen gezien.

Hier moet ik kiezen. De GR volgen naar Le Sappey (rustig afdalen, geen water meeslepen) of pad over de Grands Crêts (langer, een pak extra hoogtemeters en alles met 3 liter water extra). Ik kies toch voor het laatste. Vanuit Grenoble gezien lijkt Les Grands Crêts één lange rotsgraat. In werkelijkheid loop je er een vijf à tien meter onderlangs, in een beukenbos. Geen statige zuilen zoals in ons Zoniënbos, maar knoestige verwrongen overlevers. Alles in mooie gele en gouden herfstkleuren. En uiteraard regelmatig een rotsboog, een uitzicht op de stad beneden en de Belledonne aan de overkant,...

Ik bivakkeer in het oude Fort van Saint Eynard. Het fortgebouw is omgevormd tot een restaurant, maar opzij van het fort had men een reeks vierkante openingen van zo'n 7 x 7 meter uit de rotskam gehakt. Die waren bedoeld voor zware kanonnen, en zijn nu perfecte bivakplekken. Grotendeels uit de wind, en goed maar, want het is in de namiddag steeds harder beginnen waaien.

Bij het avondeten kleuren de toppen van de Belledonne (met verse sneeuw tot 2300 m of zoiets) fraai rood en direct daarna komt de volle maan erboven op. Schitterend.