19 km 1100m+ 1200m-
In het kort : ik volgde het officiële GR9-pad, maar deed er nog een massa varianten bij.
Vanochtend bleek de tent droog. Geen rijp, geen condens. Dat is altijd een enorm cadeau. Het inpakken ging dus vlot.
Het eerste stuk ging door een chaotisch stuk lapiaz. Gaten van tientallen m diep, het pad dat in alle richtingen kronkelt om ravijnen te vermijden...
Daarna gaat de GR bergaf door een 100 m hoge stapel rotsbanden. Na de eerste band nam ik linksaf om een curieus stukje erosie te verkennen: een natuurlijke rotsboog.
Het weer blijft onveranderd schitterend. Dus nam ik de meest esthetische route naar de top van de Dent de Crolles nl. de Sangle de Barrère. Even mooi als de sangle van drie dagen terug. Met als mooiste moment een bocht in het pad waardoor in één keer Grenoble en het hele Vercors-massief te voorschijn kwamen. Ik kwam ogen tekort.
Op de top kwamen de trouwe decorstukken Mont Blanc en Belledonne er nog bij.
Ik had eerst een lange babbel met de parapenter. Wij waren immers de enigen met een grote rugzak. Een halfuur later hing ie al boven de top rondjes te draaien samen met de choucas (dat zijn bergkraaien, even brutaal en intelligent als eksters bij ons, erg talrijk op populaire picknickplaatsen zoals bv. de Dent de Crolles).
Ik daal langzaam af, afscheid nemend van het uitzicht naar het noorden. In de verte zie ik nog de Pointe de Pointe de Gorgeat en de Pellat, van de middagpauze op de eerste dagetappe. Vanaf hier volgt ik terug even de GR9. Het stuk tot de Trou du Glas is verrassend technisch voor een GR, allemaal stukjes met kabel of klauteren door smalle kloven. En helemaal gladgeklommen - dit is één van de populairste bergpaden van de Chartreuse.
Na de afdaling klim ik het buurbergje over, naar de Habert (herdershuis) van Pravouta. Ik was een beetje bezorgd of die drie meiden hier gisteravond zeer laat in het donker waren toegekomen. Jawel hoor !
Voor alle zekerheid tank ik 3,5 liter water in de bron van Col de Cocq. Dat bleek niet nodig, de bron van Emeindras was al even vrijgevig met dit kostbaar goedje. De twee weitjes van Emeindras vielen tegen. Op de eerste was er prachtig zicht en veel platte stukken, maar stonden nog koeien. Het tweede zag er met zijn ruïne en zijn modderpoel nogal afwijzend uit.
Uiteindelijk werd het de Habert de Chamechaude, op aanraden van twee andere trekkers. Ik slaap deze keer binnen, op een zeer rustieke slaapzolder. Eens iets anders...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten