Herfst en winter in de Chartreuse: 3 maal Saint-Pierre

Dag 4. Saint Pierre de Chartreuse - Abdij - Bovinant - Saint Pierre d'Entremont.

Vanuit de hooizolder die één nacht mijn thuis was, daal ik af naar St-Pierre. En passant neem ik nog een halve vuilzak rommel mee. Bij een smalle kloof passeer ik een eeuwenoude brug / poort die de grens was van het kerngebied van de abdij. Vrouwen mochten daar niet voorbij.

Geen sneeuw, de raquettes hangen aan de rugzak. Dat is véél stiller en dat heeft zijn voordeel. Ik geniet volop van de vogeltjes en verras een hert.

Ik volg het oude karrenspoor naar het lage deel van de abdij, de Correrie. Hier werkten een heel stel bedienden aan een genoeg eten, brandhout, enz. Iedere week gingen ze één keer naar de abdij 2 km verderop om de monniken van een voorraadje te voorzien. Zo konden de monniken hun leven van rust en gebed voortzetten. De Correrie is nu een museum. De abdij is er nog steeds. Met twee onderbrekingen : de Franse Revolutie die radicaal brak met grootgrondbezitters en rond 1900 toen men religieuse ordes aanpakte die "niets doen".

Nog wat verder staan nog enkele kapellen. Dat was de plek die de monniken eerst hadden gekozen voor de abdij. De grote rotsblokken her en der geven aan waarom ze verhuisd zijn: een stuk berg dat ingestort is. Ik zie hier vooral een ideale bivakplek : plat, bron in de buurt, afdak.

Ik doe mijn raquettes aan voor wat komt, een lang steil stuk door de sneeuw. De groep die ook naar Bovinant wil, heeft iets beters bij voor de hard bevroren sneeuwkorst : lichte crampons.

Een uur later sta ik in het licht, bij Bovinant. Nu een Alpage, in de middeleeuwen een ijzermijn die de monniken nog meer inkomsten opleverde. Ik deel de middagpicknick met twee jonge trailrunners die de sneeuwkorst op lichte loopsloefjes aanpakten. Wow.

De afdaling langs Combe des Épares is heel mooi. Een smal dal dat voortdurend varieert : weiland, chaos van rotsen en grotten, bos met een beekje,...

En dan kom ik bij wat in de middeleeuwen de andere grootgrondbezitter was : de burcht van Montbel. Die graaf had het ongeluk om net op de grens tussen Savoie en Frankrijk te zitten. In 1306 werd deze burcht gebouwd nadat de andere, 5 km verderop, verloren ging in een oorlog tussen Savoie en Frankrijk. Nu is het een romantische ruïne. En, geef toe, ook een ideale bivakplek ?

Afdalen naar St-Pierre d'Entremont. Of beter naar de beide dorpen met die naam. Want daar liep de grens tussen Frankrijk en Savoie dat pas in 1860 deel werd van Frankrijk. Er is dus nu nog steeds een gesplitst dorp met twee kerken, twee gemeentehuizen enz.

Geen bivakhut deze keer. Alle luxe van Wifi, douche, restauranteten,...