Herfst en winter in de Chartreuse: Rondom de Chamechaude

Dag 3 : Col de Porte - Emeindras - Brec Charvet - Col de Cocq - Saint-Hugues

De Gîte (Cartusia) was niet zo bijzonder. Alles was er : eten, douche, goed bed, ontbijtbuffet. Meer heeft een wandelaar toch niet nodig dat klopt, maar meer was er ook niet.

De volgende nacht is hooguit 5 km verderop. Maar het wordt toch een stevige etappe : ik loop omheen de hoogste piek van de Chartreuse : de Chamechaude.

's Morgens is die top vooral een barrière voor het zonlicht. Het is iets van -5 à -10°C. Alles keihard bevroren. Dat maakt een vreselijk lawaai met raquettes. Pas na een klein uurtje kom ik in de zon. Tegelijk komt ook het uitzicht vrij: Belledonne, Vercors, Grenoble, Taillefer, misschien zelfs een stuk van de Mont Thabor. Schitterend.

Het weer blijft hier gewoon perfect. Zon, bijna geen wind.

In de klim naar Bec Charvet (een bescheiden uitzichtsberg precies in het midden tussen de twee meest opvallende pieken van de Chartreuse) merk ik een nadeel van dat mooie weer. Op heel veel plekken is de sneeuw weg. Raquettes aan, terug uit, terug aan... Ik bereik de top met de raquettes in de hand en behoorlijk onder de indruk van het geploeter in alle gradaties van sneeuw : poeder / ijs / pap / combinaties hiervan.

Heerlijk uitzicht. De Bec Charvet heeft twee kanten : noordwaarts een beboste helling, zuidwaarts een diep ravijn met steile wanden in brokkelrots. Die zuidkant warmt snel op, met als gevolg een lokale luchtstroom = thermiek. Een stuk of tien mensen met parapentes weten dat ook. Ik voelde me net als een vogelliefhebber, maar dan met parapenters spotten in plaats van roofvogels.

Na de afdaling door de poedersneeuw op de noordkant, ging ik nog op zoek naar een ander punt dat uitkijkt op dat ravijn (gorge de Manival). Noppes - teveel bomen.

Dan maar de lange afdaling naar Saint Hugues. Die volgt grotendeels de autoweg, die wordt niet sneeuwvrij gemaakt.

In Saint-Hugues wil ik het kerkje bezoeken. Het interieur is het levenswerk van een lokale kunstenaar die als jonge gast de vrije hand kreeg van de pastoor. Ik mag niet binnen.Tot mijn afgrijzen staat de foute versie van de coronapas op de telefoon (die NB de week ervoor wel nog werkte in België). Grr. Frustratie. Enfin, beter nu dit te weten komen dan op de trein of zo. Alhoewel, die pas downloaden was een echte administratieve doolhof, iets wat wellicht niet doenbaar is vanuit een bivakhut in een uithoek van Frankrijk.

De bivakplek is een verlaten hooizolder. Geen stoof, wel knus : er ligt nog een massa hooi, een matras van 10 x 10 m. Ik probeer de inhoud van de rugzak hooivrij te houden maar dat bleek vergeefs.