Herfst en winter in de Chartreuse: Hoe een bergkam een grens is tussen eenzaamheid en drukte

Dag 2 Hurtières - Charmette - Charmant Som - Col de Porte

Deze morgen was het zonder stoof (geen denken aan dat ik 's nachts zou opstaan en hout zou bijsteken in de stoof) toch nog een graad of vijf. Dat gaat...

Dus was ik vroeg op. Het hele ritueel om nog eens diep in de warme slaapzak wag te kruipen tot er - eindelijk - genoeg wilskracht verzameld is om in één keer recht te springen en drie lagen kleren aan te trekken... was niet nodig.

De eerste klim naar Col de la Sure ging perfect. Keihard bevroren korst op de sneeuw waar ik dus niet in wegzakte.

Dat bleef zo in de lange afdaling naar La Charmette. Dat was ooit een boerderij die bij het Chartreuseklooster hoorde (die bezaten ongeveer de helft van dit bergmassief), en was later een populaire zondagsbestemming voor Grenoble. Nu is het er verlaten: geen enkele wandelaar gekruist en er waren amper sporen van vorig weekend.

Een lastige klim later... Heeeel erg lastig : een vallei naar het noorden die geen zon krijgt: alles was nog poedersneeuw met een paar momenten waar je een stap van een halve meter omhoog zet om uiteindelijk 5 cm te stijgen.

Dus een lastige klim later kom ik bij Chalet du Charmant Som in de drukte. Vóór de bergkam : niemand. Over de bergkam : honderden wandelaars en skiërs.

Ik laat me niet doen. De Charmant Som is een mooie berg dus doe ik toch de top. Er is plaats genoeg, geen files zoals op Everest of Mont Blanc. Uiteraard met een onvoorstelbaar uitzicht.

Ik keer terug op mijn stappen en volg ik dan die hele kam tussen de twee werelden zover ik kan. Dat is tot Pinéa. Die scherpe piek laat ik voor wat het is.

Deze avond logeer ik aan de drukke kant, in een gîte. Ik ben blijkbaar de enige die hier avondeet. Ze hadden opgediend vlak voor de TV. Wat voor een idee! Rap die tafel verschoven naar een raam met zicht op sneeuw en bossen.